Wat is het heerlijk om normaal te zijn!

Gelukkig mogen kinderen tegenwoordig anders zijn en of ze nu zwart of wit zijn, blond, donker of met rood haar, een beugel hebben, wat grotere oren of gevoelens voor hetzelfde geslacht; ze mogen zijn wie ze zijn of willen zijn. Dat is in beginsel ook mijn visie op mensen. Elk mens is nu eenmaal anders.

Kinderen zijn vaak nog zo puur dat ze daar niet eens mee bezig zijn. Ik herinner mij een verhaal van mijn moeder over mijn oudere zus die vertelde over haar beste vriendin op school. Hele verhalen kwamen er elke dag en op een gegeven moment komt het vriendinnetje van mijn zus bij ons thuis tussen de middag eten. Mijn moeder was verbaasd dat haar dochter nooit had verteld dat haar vriendinnetje zwart was. Dat was waarschijnlijk omdat het voor mijn zus totaal geen issue was dus niet de moeite waard om te vertellen thuis.

Dat zegt iets over hoe kinderen naar anderen kijken. Zie ook de zwarte Pietendiscussie. Dat is er eentje die gevoerd mag/moet worden tussen volwassenen, maar kom niet aan met het argument dat dit voor veel kinderen een issue is. Zolang er kadootjes zijn zal het kinderen een zorg zijn hoe Piet eruit ziet.

Een ander mooi en recenter voorbeeld is mijn eigen dochter. Die maakte op de basisschool de trouwerij mee van haar meester en de meester ging trouwen met een andere man.

Een mooie gelegenheid om als ouder eens te kijken of dat voor je kind nog verschil maakt.

Mijn dochter vertelde er uit zichzelf niet veel meer over dan dat ze wel zin had in dat feest op school. Aangezien ik zeer benieuwd was hoe ze nu aan keek tegen twee mannen die gingen trouwen stelde ik daar een algemene vraag over en vroeg of ze het bijzonder vond dat haar meester niet met een vrouw maar met een man trouwde. Haar antwoord staat mij nog steeds bij. Ze keek bedachtzaam en daarna fronste ze haar wenkbrauwen. Ze zei alleen: ” Als hij maar niet denkt dat hij zo kinderen kan krijgen”.

Een verrassend antwoord en zeer praktisch. Nee het was geen probleem dat hij wilde trouwen met een man maar ze voorzag problemen bij t krijgen van kinderen.

Nu wil het feit dat ik zelf een adoptiezus heb, dus gaf ik aan dat bijvoorbeeld een adoptie- of pleegkind tot de mogelijkheden zou kunnen behoren als de twee heren kinderen zouden willen hebben. Dat was voor haar een goede oplossing en ze sprak de hoop uit dat de meester dit ook wel zou weten.

Maar goed. Ondanks het feit dat wij als volwassenen met hele andere dingen bezig zijn dan kinderen is het voor velen ook fijn als alles zo is als jij verwacht. Dat geeft een kind vertrouwen en zekerheid. Dat speelt op de lagere school al maar zeker in de periode daarna.

Wij droegen vroeger een bepaald soort kleding. Als je daarvan af week hoorde je er niet bij. De “Roots” schoenen die mijn leeftijdsgenoten vast nog kennen was zo’n voorbeeld en als je ouders wat minder geld hadden dan had je “Eve and Adam” schoenen. Die leken erop maar waren geen roots.

Als je een stoere brommer had, dan had je een MB of MT. Dan kon je echt niet met een TOMOS aan komen want dan hoorde je er niet bij.

Het uitsluiten op basis van allerlei goederen was aan de orde van de dag. Roken was ook zoiets. Als je echt tot de harde en serieuze kern wilde horen, dan rookte je mee. Dit is niet iets van vroeger, maar van alle tijden. Ook nu speelt dat op school. Met kleding, de laatste IPhone, de laatste gadgets en het zeer populaire vaperen. Dat doe je met een nepsigaret die ongeveer even slecht is als de gewone sigaret.

Het je willen onderscheiden en er tegelijkertijd bij horen is van alle tijden. Of we nu naar 1960 kijken of naar 2023. Feitelijk is er niets veranderd. Dat willen onderscheiden en tegelijkertijd erbij willen horen lijkt zo tegenstrijdig, maar is het eigenlijk niet. Het geeft aan dat we onszelf als mens uniek vinden en op zoek gaan naar mensen die op ons lijken. Dezelfde ideeën hebben. Dezelfde waarden. Ook dat is nog altijd zo.
In mijn jeugd was het op een gegeven moment zo dat we wel merkkleding wilden dragen, maar wel op onze eigen manier. Zo hadden we shirts van LaCoste (die groene krokodil) waarvan we het label los maakte en dan omgekeerd weer op het shirt bevestigde.
In de muziek hadden we b.v. RunDMC die wel Adidas schoenen droegen, maar de veters los lieten.  Op een gegeven moment ging iedereen dat doen. Kortom: we lieten ons door merken niets opleggen, maar bepaalde zelf wel hoe we kleding wilde dragen.
En ook dat zie je nog steeds terug in gedrag van jongeren. Er is feitelijk zo weinig veranderd.

(Let vooral op de sportschoenen. En op het verschil in mensen … 😉

Wat wel aan het veranderen is, is het feit dat er steeds meer nadruk wordt gelegd op het individu. Daar kun je op verschillende manieren naar kijken vind ik. Maatschappelijk gezien is het goed dat er steeds meer aandacht is voor ons als individu. Dat je jezelf mag zijn in wie je bent of wilt zijn. Alles mag en kan tegenwoordig en dat geeft mensen veel meer ruimte zichzelf te zijn.Maar het heeft ook zijn keerzijde. We weten soms van gekkigheid niet meer wat we moeten doen om uniek te zijn en voelen ons een grijze muis als we zijn als de anderen. Die anderen waar we vroeger zo graag bij wilde horen. We scheiden onszelf steeds meer af van onze medemens en dat zie je maatschappelijk ook terug. De eenzaamheid onder vooral jongeren is groter dan ooit. De vele vrienden die we nu hebben, hebben we online. Daar gaan we niet meer mee om. Dat zijn verzamelobjecten geworden. Wie heeft er de meeste “vrienden”op Instagram of Facebook?
We worden door het thuisfront steeds meer behandeld als tere poppetjes om wie het allemaal draait. Zo kweken we narcisten. Kinderen die denken dat de wereld om hen draait. Dat gaat weer allerlei problemen geven met relaties in de toekomst.

Als je kijkt naar andere culturen zie je dat men er daar anders mee om gaat. Denk eens aan landen met heel veel inwoners of landen waar hele families bij elkaar in één huis wonen. Daar gaat het veel minder om het individuele belang, maar veel meer om het groepsbelang.
Kinderen uit grotere gezinnen zijn vaak ook socialer. Ze moeten ook wel meer rekening houden met elkaar. Gezinnen met slechts één kind hebben regelmatig een kind dat verwend is. Dat kan op materialistisch gebied zijn maar ook op aandachtsgebied.
Er valt dus op verschillende manieren te kijken naar de maatschappelijke impact van dat individualisme van heden.

En nu ga ik mij op glad ijs begeven in de volgende alinea. Voordat je tegen het plafond zit of in de pen klimt, lees dan nog even de eerste alinea terug van dit stuk. Daar staat mijn visie op mensen in het kort en dat ik het goed vind dat iedereen zichzelf mag en kan zijn.

Biologisch gezien (dus niet maatschappelijk) is uitsluiting en discriminatie van anderen een heel normaal verschijnsel en van alle tijden. Ook in de dierenwereld komt dat voor en wij zijn net als dieren ook een soort.
We zoeken over het algemeen het liefst een partner die op ons lijkt. Zijn we wit, zoeken we een wit iemand en zijn we zwart past dat waarschijnlijk beter bij ons. We zoeken een sterke partner. Geen loser, geen sukkeltje en al helemaal niet iemand met een handicap. Die sluiten we het liefste uit. De reden hiervoor is dat we van nature een sterk geslacht willen voort brengen. Dat kan alleen als we een partner kiezen die gewoon, intelligent, (vruchtbaar) en sterk is. Doen we dat niet, zal het gevolg zijn dat we als mens steeds zwakker worden. Ziekten gaan toenemen en uiteindelijk verdwijnt onze soort.
Wie nu opeens denkt dat ik rechts radicaal ben geworden en dit propageer heeft het totaal mis. Wat ik alleen poog aan te geven is dat je zowel maatschappelijk als biologisch kunt kijken naar mensen en vanuit daar gedrag kunt verklaren. Om die reden zeg ik ook dat discriminatie van alle tijden is en ook een duidelijk doel heeft: selectie. We hebben biologisch namelijk maar één doel: onze soort in stand houden. Meer niet!
Tja, gevoelig onderwerp he? Denk er eens over na.

Terug naar het maatschappelijke dan maar. Dat voelt voor iedereen vaak toch beter. We zijn namelijk ook sociale wezens. We behoren tot een groep en tegelijkertijd willen we een individu zijn. Dat wringt soms in de groep. Dat zie je overal in de maatschappij terug.
Elkaar accepteren is een eerste voorwaarde, maar laten we ook die anderEN niet vergeten. De groep. Het gezamenlijke belang wat we hebben. Hoe we ook over dingen dingen denken. Het is een complex geheel van normen en waarden, regels en wetten, individuele keuzes en hun weerslag op de anderen in de samenleving.

En soms, helaas steeds vaker slaan we daarin door.  Dan worden er dingen door onze strot geduwd. Dat zal voor velen herkenbaar zijn.
Dan moeten we gedwongen allerlei standpunten innemen voor mensen die tot de minderheid behoren en lijkt het net alsof we zelf tot die minderheid behoren. Ik zie nu een heleboel lezers “ja” knikken. Achter het toetsenbord, want in het echt word je al snel een hoek ingedrukt. Mag je dingen niet zeggen of schrijven. Ik doe dat gewoon hoor. Zouden meer mensen moeten doen. Maar wel met open vizier!

En ik ga het toch schrijven … ik ben zo blij dat de meeste mensen “normaal” zijn. Een gewoon leven hebben zonder al teveel gekke dingen.
Een normaal huis, een normale baan, een normale relatie, 2 kinderen en een auto (van de zaak), heerlijk op vakantie gaan, etc.
Ik vind het zo fijn dat 90% van de mannen en vrouwen heteroseksueel zijn. Dat geeft mij een enorme partnerkeuze. 😉
2,6% van de vrouwen is Bi-seksueel en 4% van de mannen. Dat is prima. Iedereen mag zijn voorkeuren hebben.
Ik ben zo blij dat 75% van de mensen een relatie heeft. 25% is single. Of ze daarvoor nu gekozen hebben of niet doet nu niet ter zake.

Ik vind het zo fijn dat de meeste kinderen zich gewoon jongen of meisje voelen en zo ook aangesproken mogen worden. En nee, ik ga geen “beste kinderen” zeggen omdat een paar procent niet weet of hij/zij zich wel een jongen of meisje voelt.
En nogmaals: dat mag. Je mag je anders voelen en het kan soms lastig zijn als je niet in een hokje past om je thuis te voelen in deze maatschappij. Je een buitenbeentje te voelen. Maar zoals met zoveel tegenslagen in het leven mag en moet je om leren gaan hiermee. Dat moet ik in elke fase van mijn leven en dat heeft mij sterk gemaakt. Vroeger op de lagere school werd ik wel voor dikke uitgescholden. Op de middelbare school werd ik de dunste. Door chemotherapie verloor ik mijn haar en werd skinhead genoemd. Niet leuk, maar het heeft mij sterker en weerbaarder gemaakt in deze maatschappij. Nu ben ik bijna 60 en en geeft ook dat weer beperkingen in mijn leven.
Dat is niet abnormaal. Dat zijn dingen in je leven waar je mee om moet leren gaan. Waar je sterker van wordt.

Wat ik je mee wil geven vandaag in dit stuk is: focus je niet teveel op jezelf. De wereld draait niet om jou. Je maakt het jezelf een stuk makkelijker als je je meer focust op anderen en accepteert wie jij bent en wie die ander is. Zonder te diep in te gaan op die verschillen.
Die verschillen zijn heel normaal en zo zijn “bijzondere” mensen toch weer normaal.

En wat vind ik het fijn om normaal te zijn! JIPPIE!